حافظ نامى آشنا در همه جهان است و در خانه همه ایرانیان حداقل یک یا دو دیوان حافظ در کنار قرآن جاى دارد. ایرانیان، کتاب حافظ را چون قرآن گرامى و مقدس مى‌دانند و به هنگام خواندن غزل‌هایش از او اجازه مى‌گیرند چرا که باور دارند روح حافظ در جاى‌جاى سرزمین‌مان و در خانه‌خانه مردم ایران حضور دارد. غزل‌هاى حافظ اوج بلاغت و زیبایى است و نه شاعرى پیش از او و نه شاعرى بعد از او توانسته غزل‌هایى شیرین و دلنشین چون او بسراید که ترنم هر بیت آن رشته‌هاى قلب را به لرزش درمى‌آورد.

این دیوان مشتمل بر بیش از 500 غزل است که به نظر مى‌رسد بعضى از غزل‌ها از حافظ نباشد. با این حال مترجم همه غزل‌ها را خواه اصیل و خواه منتسب ترجمه کرده است. در پایان غزل‌هاى این دیوان بخشى تحت عنوان مغنى‌نامه و سپس قصاید، مخمس‌ها با ترجمه آن‌ها آورده شده است. مقدمه‌یى که بر این دیوان دو زبانه توسط دکتر غلام‌حسین مرزآبادى رقم زده شده، خواندنى است. آن‌چه این دیوان را در مقایسه با سایر دواوین چاپ شده حافظ جذاب‌تر مى‌گرداند، تفاسیر فالگونه‌یى است که در ذیل هر غزل آمده است.