سال‌هاى پایانى دوران هخامنشى، سال‌هاى سقوط امپراتورى است که ارکان ملک متزلزل شده و مردم از حاکمیت داریوش سوم دل خوشى ندارند و داریوش خود توان مقابله با قدرتى را ندارد که در غرب امپراتورى‌اش در حال شکل‌گیرى و بالیده شدن است و این قدرت از مقدونیه منشأ مى‌گیرد که در مرکز آن جوانى به نام اسکندر از پدرى مقدونى به نام فیلیپ، جاى دارد. اسکندر که سوداى جهان‌گشایى دارد، تنها قدرتى که در برابر خویش مى‌بیند، قدرت امپراتورى هخامنشى است و زمانى که ایران را مورد تهاجم قرار مى‌دهد داریوش خود به مقابله برمى‌خیزد و نزدیک بود که اسکندر را شکست بدهد، لکن بر اثر ضعف شخصیتى، اسکندر، مکانى را که داریوش استقرار یافته بود مورد حمله قرار مى‌دهد و سرانجام چون داریوش از میدان نبرد مى‌گریزد، جنگ به نفع یونانیان خاتمه مى‌یابد، اما در جاى‌جاى ایران سرداران و پهلوانان سر برآوردند که تا پاى جان در برابر اسکندر ایستادند و یکى از این سرداران جوانى به نام آریوبرزن بود که شجاعانه با نیرویى اندک در برابر اسکندر ایستاد. بارها سپاه رزم‌آزموده اسکندر را شکست داد و حتى نزدیک بود خود او را نیز به قتل برساند که توسط نیزه یکى از نزدیکان اسکندر از پاى درآمد و بدین گونه آریوبرزن نماد سلحشورى و میهن‌پرستى و الگویى براى ایرانیان گردید.

کتاب در 1168 صفحه در قطع وزیرى عرضه مى‌شود.